Onverwachtse gebeurtenissen...

Hoi allemaal,

Ik hoop dat iedereen een fijne pasen heeft gehad, al begrijp ik dat het voor jullie nog een halve dag duurt, maar hier is het zo goed als voorbij. Momenteel weer terug naar 8 uur tijdsverschil in plaats van 10, wat betekent dat de winter er voor ons weer aan zit te komen:-(...

Apart om een verslag te schrijven van de afgelopen maand. Ik zag net dat ik in mijn laatste bericht schreef dat ik ernaar uit keek om in 2 maanden alweer in NL te zijn. Toen wist ik nog niet dat ik precies een week later in het vliegtuig zou zitten op weg naar huis voor een bliksembezoek. Ik zal bij het begin beginnen...

Na het afgelopen verslag een gewone werkweek gehad, waarin ik had afgesproken om Zaterdag's met Marije en Nick te gaan paddleboarden, iets wat hier momenteel een echte hype is. In de ochtend werd ik echter gebeld door Berta, dat ma niet goed in orde was. Apart om zo'n bericht te krijgen terwijl ik zo ver weg ben. Enfin, ik was net bij een yogaklasje, dus die gedaan en thuis ff bijgekomen van het bericht. Een uurtje of 3 toch maar naar het Narrabeen Lake gegaan voor het paddleboearden. Je hebt dus 1 paddle en je staat op een soort grote surfboard, en dan moet je dus vooruit zien te komen. Op zich ging dat nog wel, behalve met wind tegen is het geen pretje en ga je bijna achteruit. We hadden 2 uur gehuurd, maar na een uurtje had ik het wel gezien. De andere 2 konden er nog niet genoeg van krijgen, dus ik heb ze nog ff lekker laten paddelen...:-). Na de tijd zijn we met zijn drietjes lekker bij de chinees gaan eten, echt wel goed.

En toen naar huis. Ik was erg bang om een telefoontje te krijgen dat het niet goed ging met ma en kreeg het steeds benauwder bij het idee om te wachten tot mei (mijn originele vakantie) om naar NL te gaan, want ik wilde ma toch wel heel graag zien en spreken. Wikken wegen wikken wegen... en uiteindelijk me gerealiseerd dat ik het mezelf nooit zou vergeven als ik nu niet zou gaan, vooral als het mis zou gaan met ma. En dus maandagochtend (luchtvaartmaatschappijen zijn gesloten op zondag gek genoeg...) een vlucht gezocht voor vertrek in de avond, wat gelukkig lukte en nog een goeie verbinding was ook. Gauw een koffer ingepakt en ik werd heel fijn door de landlord naar het vliegveld gebracht. Vertrek 19.45, aankomst NL de volgende ochtend om 12.40, een hele voorspoedige reis. Daar werd ik opgewacht door lieve zus Ali, die 's middags toch al naar ma wou gaan, en dus gingen we rechtsreeks naar Enter. De afgelopen dagen was ma redelijk stabiel geweest, dus ik was in ieder geval op tijd om haar te zien:-). De eerste keer voor mij in Enter, ze zat daar echt heel mooi en supervriendelijk personeel. Bij aankomst zat ze in haar rolstoel en zei ze dat ze het fijn vond dat ik er was, maar met weinig emotie en ze was heel afwezig. De familie had me goed voorbereid en we waren eigenlijk blij dat ze lekker wat fruit aan het eten was. Maar een groot verschil met de vorige keer 2 jaar geleden, toen ze nog volledig bij de positieven was en het meest ook nog zelf kon doen.

Enfin, de reden dat ik er was was niet zo mooi, maar het was wel fijn om onverwachts de familie weer te zien. Ik verbleef bij Willeke (die een mooi bosje tulpen voor me had als welkom) en kon dus iedere dag op de fiets naar Enter, lekker makkelijk. Ik zou zaterdag's weer teruggaan, omdat niemand wist hoe het verder met ma zou gaan. Die week niet heel veel gedaan, behalve een beetje familie gezien en 's morgens en 's avonds naar Ma in Enter. Iedere dag was heel verschillend. Woensdag was ze best helder en herkende ze me duidelijk, ze was blij dat ik er was:-).

Donderdag met Willeke na een bezoek aan ma van Enter naar Holten gefietst over de Borkeld, het was harstikke mooi weer. Gegeten bij Tastoe en weer terug naar Rijssen. Daar wachtte ik op Wil die Anna wegbracht, omdat ik ff een dutje wou doen. Het duurde nogal en ik viel bijna in slaap, dus besloot in bed te gaan liggen met oordoppen in vanwege de buurkinderen. Het kwam nog even bij me op of Wil wel een sleutel zou hebben, maar ik ging ervanuit van wel, dus lekker in slaap gevallen. Willeke maakte me om 18.40 wakker, nadat ze het eten op hadden en Henk om 18.30 ons al zou komen ophalen om naar ma te gaan. Dus ik gauw gegeten en intussen hoorde ik dat Wil dus een half uur buiten had staan wachten op Erwin, omdat ze dus geen sleutel bij zich had gehad en er niet in kon. Balen!! Toen we 's avonds na een bezoekje aan ma terugreden naar huis, belde Erwin op dat hij bij de buren zat met Nienke en Niels, omdat hij het huis ook niet in kon (weet ff niet meer waarom). En dus hebben we ze opgepikt en hebben we gezellig met Nienke en Niels en Berta nog ff bij W&E wat gedronken.

Vrijdag was ma niet goed te pas. Ik had weinig contact met haar en hoewel ze daarvoor steeds ontkende dat ze pijn had, gaf ze nu zelf aan dat ze pijn had en vroeg ze naar de dokter. De verzorgsters belden hem en ze gaven haar weer een nieuwe sterkere dosis pijnstillers. Ik heb toch nog een poos bij haar gezeten, ondanks dat ze niet veel zei en intussen ook wat muziek voor haar gespeeld via mijn telefoon. In de avond met Willeke voor de laatste keer naar ma, omdat ik zaterdagochtend op tijd zou vetrekken. Wederom weinig contact met haar, tot het moment dat ik zei dat ik wegging en afscheid moest nemen. En daar was ik zo blij mee! Ze wist dus in ieder geval dat ik er was geweest. Maar het was ontzettend moeilijk om weg te gaan, want ik had sterk het gevoel dat het voor de laatste keer zou zijn. Als ik er nu op terugkijk, begrijp ik eigenlijk niet zo goed hoe ik het heb gedaan. Volgens mij een van de moeilijkste momenten in mijn leven. Ik voelde me ook niet erg fijn na de tijd, maar de prognose was te onzeker om te blijven wachten, aangezien het volgens de dokter met de juiste pijnstillers nog wel maanden goed kon gaan...

Zaterdagochtend teruggebracht naar Schiphol door Henk, die 's middags bij Mieke in Utrecht zou gaan schilderen. Fijn trouwens dat alle familie lekkere dropjes in de auto heeft als ik in NL ben:-). Vertrokken met vertraging, maar gelukkig wachtte het vliegtuig in Dubai op ons (waarschijnlijk aangezien het halve vliegtuig naar Sydney vloog), en dus was ik ongeveer 23-24 uur later weer terug in Sydney.

Wederom een gewone werkweek gehad, met donderdagavond een verontrustend telefoontje dat ma de hele familie bij elkaar had geroepen. Toch ging het allemaal nog goed de dagen erna, alhoewel de familie nu wel bij haar waakte. Ze had zelf aangegeven dat ze "wel wist hoe laat het was"...
Zaterdag ben ik met Nick en Marije nog wezen snorkelen, wat wel erg mooi was.
En uiteindelijk kreeg in zondagnacht om 1 uur een telefoontje dat ma was overleden, precies een week nadat ik weer thuis was gekomen vanuit NL.

En dan zit je hier en de familie in NL. Een vreemde gewaarwording. Ik had besloten dat ik zou gaan om ma te zien, en dan in Mei gewoon de eerder geboekte reis ging doen, en dat tussendoor nogmaals teruggaan voor de begrafenis teveel werd. Maar ik begrijp nu goed waar begrafenissen voor dienen. Je wilt eigenlijk niets anders dan bij je familie zijn, dat weet ik nu uit ervaring. Het eerste overleg op maandag heb ik via Skype bijgewoond met de hele familie, wat ik echt heel erg fijn vond. Daarna heb ik er via de mail wel wat van meegekregen, maar verder uiteraard niet. Ze zouden de begrafenisdienst voor me opnemen, maar er was geen Skype in de kerk, dus verder kon men niet zoveel voor me doen dacht men...dus wel! Ik had met Niels van Nienke overlegd dat hij me wat videoclips op zou sturen van de dienst. Nou, ik heb niet veel gemist!! Ik kreeg om de 5 minuten een clipje en heb dus bijna de hele dienst meegekregen (al was het dan steeds 10 minuutjes later dan in NL). Dit heeft me erg goed gedaan en ik ben nu erg blij dat er applicaties als Whatsapp en smartphones bestaan!

En toen was het weer terug naar de realiteit van alledag. Ik was de vorige week niet naar school geweest, maar had wel gewerkt. Nu weer volop aan de slag. Vreemd hoe het leven weer gewoon doorgaat, zo onwerkelijk...

Dit weekend was paasweekend en ben ik op vrijdag met Nick naar het strand geweest, want we hebben de hele week stralend weer gehad! Afgelopen zaterdag en gister een opdracht afgemaakt voor school en vandaag naar het strand met Jana en wat rond het meer gewandeld. Daar kwamen we mensen tegen die net een vis uit het water takelden en die zag er eng uit! Hij had een lange snuit en hele kleine scherpe tandjes, die wou je niet aan je vinger hebben hangen! Niemand die erbij was wist wat het was, maar uiteindelijk gaf iemand op Facebook aan dat het een Longtom was, die volgens Internet alleen in Noord Queensland en Noordwest Australie voorkomen...uhm...Narrabeen NSW?

En dat was het verslag van afgelopen maand. Een erg bewogen maand. Ik hoop dat de komende maand wat rustiger is en dit keer kom ik gewoon in mei naar NL.

Groetjes vanuit een zonnig Sydney!

Annet